در حالی که مدت زمان چندانی از عرضه ویندوز 8 نگذشته جنایتکاران آنلاین معدود کاربران این سیستم عامل را هدف قرار داده‌اند.

مؤسسه امنیتی ترند میکرو بدافزاری موسوم به TROJ_FAKEAV.EHM را شناسایی کرده که کاربران ویندوز 8 را هدف قرار می‌دهد.

ترند میکرو همچنین از حملات فیشینگ از طریق ایمیل بر ضد ویندوز 8 خبر داده است.

بدافزار مذکور از طرق برخی وب‌سایت‌های مشکوک و آلوده منتشر می‌شود. این بدافزار پس از نفوذ به رایانه‌ها پیامی را در مورد در معرض خطر بودن سیستم‌های کاربران به نمایش گذاشته و از آنها می‌خواهد برای برطرف کردن مشکل یک برنامه ضدویروس قلابی را خریداری کنند.

در جریان حمله فیشینگ هم کاربران به یک صفحه اینترنتی که توسط هکرها طراحی شده هدایت می‌شوند. این صفحه ظاهراً برای دانلود برخی برنامه‌های مرتبط با ویندوز 8 طراحی شده و از کاربران خواسته شده برای دسترسی به محتوای یاد شده اطلاعات خصوصی خود مانند آدرس ایمیل و کلمه عبورشان را وارد کنند.

کارشناسان امنیتی معتقدند طی هفته‌ها و ماه‌های آینده همزمان با افزایش تعداد کاربران ویندوز 8، میزان بدافزارهای طراحی شده برای سوءاستفاده از این سیستم عامل هم بیشتر خواهد شد.

 نوشته شده توسط محمد قاری در جمعه 91/11/6 و ساعت 9:15 عصر | نظرات دیگران()

آیا تکنولوژی موجب تنهایی ما شده است؟
طی چند دهه اخیر، احساس تنهایی در بین مردم بسیار متداول شده و به نظر می‌رسد که پیشرفت‌های تکنولوژی در این زمینه بی‌تقصیر نبوده است.

درنتیجه این پیشرفت‌ها، انسان‌ها هر روز با افراد بی‌شماری روبه‌رو می‌شوند اما برخلاف گذشته که این ارتباطات به صورت رودررو بود، در اجتماع امروز، اکثر این ارتباطات از طریق صفحه تلویزیون، مانیتور کامپیوتر یا تلفن‌های همراه صورت می‌گیرد.

در این مقاله، می‌خواهیم ببینیم چرا این شکل کور از ارتباطات یکی از دلایل اصلی احساس تنهایی آدم‌ها باوجود بودن انسانهای بیشمار در اطرافشان شده است.

اهمیت ارتباطات رودررو

انسان‌ها از نظر ژنتیکی اینطور طراحی شده‌اند که از طریق ارتباطات معنادار با افراد واقعی به رضایت رسیده و درنتیجه از طریق آن فایده ببرند. بعنوان مثال، نوزادانی که در زمان نوزادی و کودکی زیاد بغل گرفته شوند، نسبت به آنهایی که ارتباط فیزیکی کمی با آنها برقرار می‌شود، وقتی بزرگتر می‌شوند درشت‌تر و سالم‌تر شده و رشد عضلانی بهتری خواهند داشت.

نمونه دیگر آن می‌تواند افرادی باشد که دوستان زیادی در زندگی خود دارند. این افراد معمولاً شادتر‌، خوشبخت‌تر و سالم‌تر هستند و معمولاً بسیار بیشتر از افراد تنها عمر می‌کنند. علت این فواید ذهنی و جسمی هر چه که باشد، این واقعیت وجود دارد که روابط واقعی انسانی موجب کامل‌تر کردن ما می‌شوند و بدون آن بدن و زندگی ما شروع به شکسته شدن می‌کند.

حباب تکنولوژی

بااینکه تکنولوژی ارتباط جهانی را ممکن کرده است، اما برعکس موجب ارتباط انسانی کمتر شده است. نمونه خوب آن را می‌توان در خانواده‌ها مشاهده کرد. برخلاف گذشته که خانواده دور هم جمع می‌شدند و شام را در کنار هم صرف کرده و با هم گفتگو می‌کردند، این روزها، افراد معمولاً به تنهایی در جلوی تلویزیون نشسته و غذا می‌خورند.

وقتی با هم حرف می‌زنند هم معمولاً درمورد مسئله مهمی نیست، زیرا دیگران نمی‌خواهند مزاحم تماشای برنامه شما شوند. در برخی خانواده‌ها، اعضای خانواده حتی کنار همدیگر هم نمی‌نشینند و غذاهای فوری و آماده به آنها کمک می‌کند که هر زمان و در هر مکانی که دوست دارند غذای خود را صرف کنند.

متاسفانه این تنهایی خودتحمیل فقط مخصوص زمان شام و غذا خوردن نیست، زیرا بعد از صرف غذا نیز هر عضو خانواده به راه خود می‌رود. بعضی دوباره جلوی تلویزیون رفته، بعضی مشغول اینترنت یا بازی‌های کامپیوتری شده و بعضی هم یا موزیک گوش می‌دهند و یا از طریق تلفن‌همراه خود با دوستان خود چَت می‌کنند.
نتیجه این حباب تکنولوژی این است که افراد ارتباطات رودررویی کمتری با یکدیگر داشته و ارتباطات آنها معمولاً غیرمستقیم و از طریق رسانه‌هایی مثل کامپیوتر و تلفن برقرار می‌شود.

سَرخوردگی ناشی از زندگی مجازی

باوجود این واقعیت که تکنولوژی به افراد این امکان را می‌دهد که با افراد زیادی در سراسر جهان ارتباط برقرار کند اما در واقعیت، باوجود تعداد زیاد دوستانی که در شبکه‌های اجتماعی مثل فیسبوک دارید، باز هم نتیجه کار یکی است؛ حبابی تکنولوژیکی که موجب تنها شدن و جدایی شما از ارتباطات انسانی واقعی می‌شود.

تازمانیکه از افراد دیگر جدا شده باشید، احساس تنهایی خواهید کرد زیرا این دوستان مجازی نمی‌توانند به خوبی نیازها و خواسته‌های شما را در درازمدت برآورده کنند.

علت این کمبود رضایت این است که اکثر افراد از تکنولوژی بعنوان راهی برای پرت کردن حواس خود از احساساتشان استفاده می‌کنند. این باعث می‌شود به طور موقت احساس خوبی پیدا کنند اما در آخر این وسیله انحراف حواس موجب سرخوردگی آنها می‌شود زیرا نیازهای واقعی آن فرد را به خوبی ارضا نمی‌کند.

بعوان مثال، تصور کنید که فردی احساس تنهایی می‌کند اما به جای اینکه به این احساس خود گوش دهد، با چَت کردن آنلاین با دیگران حواس خود را از تنهایی خود منحرف می‌کند. برای آن لحظه ممکن است آن فرد تصور کند که نیازش برآورده شده است زیرا چت کردن با دوستان اینترنتی آن احساس تنهایی را به طور موقت از او دور می‌کند.

اما با گذشت زمان، این فرد سرخورده‌تر می‌شود زیرا هرچقدر هم که آنلاین با دوستان خود گفتگو کند، یکی از نیازهای پایه‌ای و اساسی او برآورده نمی‌شود: یک ارتباط واقعی با یک انسان واقعی.

هرچه آن فرد این احساس تنهایی خود را طولانی‌تر نادیده بگیرد، دردناک‌تر شده و میل آنها برای استفاده از آن وسیله انحراف حواس (چت کردن آنلاین) برای نادیده گرفتن احساسات خود بیشتر می شود. اگر این ادامه پیدا کند، فرد دچار افسردگی خواهد شد.

اگر تابحال با کسی اینترنتی چت کرده باشید و خواسته باشید که در دنیای واقعی با او قرار بگذارید، آنچه تجربه کرده‌اید همین احساس سرخوردگی است که برایتان توصیف کردیم. این نشان می‌دهد که نمی‌توانید با همان روش‌های قبل نیازهای خود را برطرف کنید.

نمونه دیگری که نشان می‌دهد چطور روابط مجازی قادر به برطرف کردن نیازهای ما نیستند را می‌توان در دوستیابی آنلاین مشاهده کرد. اکثر افراد آشنا شدن و ایجاد روابط عاشقانه اینترنتی را مفرح می‌دانند اما در آخر این عشق‌بازی مجازی چندان ارضاکننده نخواهد بود. به همین دلیل است که معمولاً دوستی‌های آنلاین به بیرون و دنیای واقعی کشیده می‌شود زیرا ارتباط رودررو تنها راه برآورده شدن کامل نیازها ماست.

تاثیرات تکنولوژی بر روابط اجتماعی

یکی از تعیین‌کننده‌ترین عواقب تنهایی اجتماعی ناشی از تکنولوژی تاثیر آن بر روابط میان‌فردی در دنیای واقعی است.

وقتی به طور مجازی یا تلفنی صحبت می‌کنید، ارتباط شما محدودتر از زمانی خواهد بود که آن فرد را به صورت رودررو می‌بینید. بعنوان مثال، آنلاین حرف زدن با یک نفر استفاده از زبان بدن، تن صدا و ارتباط چشمی را در خود نخواهد داشت.

درنتیجه، هرچه ارتباط رودرروی کمتری با دیگران داشته باشید، مهارت‌های اجتماعی شما بدتر خواهد شد. تاثیر ضعیف بودن مهارت‌های اجتماعی بعدها ایجاد روابط بادوام و بامعنا در خارج از دنیای مجازی را برای شما دشوار خواهد کرد.

بعنوان مثال نخواهید توانست به راحتی حرف خود را به زبان بیاورید و نمی‌توانید حرف‌های دیگران را هم درک کنید.
به نظرتان دور از ذهن می‌رسد؟ نه اینطور نیست، چون خیلی‌ها هستند که در دنیای واقعی هم از اصطلاحات گفتگوی اینترنتی استفاده می‌کنند. این وقتی با کسی که با این اصطلاحات آشنایی دارد حرف می‌زنید اشکالی ندارد اما اگر اینطور نباشد ممکن است برای طرف مقابل به نظر برسد به زبانی بیگانه صحبت می‌کنید.

بااینکه این نمونه‌ای ناچیز و غیرمتداول است اما نشان می‌دهد که چطور ارتباط مجازی می‌تواند بر ارتباطات واقعی و رودرروی شما نیز اثر بگذارد.

آینده‌ای تنها؟

اگر تصور کنیم این نوع ارتباطات مجازی ادامه یابد، به نظر در 30-20 سال آینده چه اجتماعی پیش رو خواهیم داشت؟ نسل بچه‌های امروز که بیشتر زمان روز خود را صرف تماشای تلویزیون و بازی‌های کامپیوتری می‌کنند، چطور می‌توانند وقتی بزرگ شدند درست با دیگران ارتباط برقرار کنند؟

و اگر نتوانند ارتباط خوبی با دیگران برقرار کنند، چطور می‌توانند روابطی معنادار و بادوام با دیگران داشته باشند؟ آیا خواهند توانست افرادی از جنس مخالف را به سمت خود جذب کنند؟ و اگر اینطور است، چنین روابطی اگر ارتباط کلامی کافی در آن نباشد، چه مدت طول خواهد کشید؟

بااینکه همه اینها کمی هشداردهنده به نظر می‌رسد اما همین حالا هم علائم هشدار در اطراف ما وجود دارد و درنتیجه آن تعداد زیادتری از انسان‌ها هر روز تنهاتر و تنهاتر می‌شوند.

تنها راه برای غلبه بر این تنهایی و جلوگیری از آمدن آینده‌ای تنها این است که دست از نادیده گرفتن احساسات خود برداشته، به آنها گوش داده و به درستی واکنش دهید.

تکنولوژی خنثی است

قبل از اینکه به سراغ این برویم که چطور می‌توانید بر این تنهایی غلبه کنید، باید خاطرنشان کنیم که تکنولوژی اصلاً چیز بدی نیست. تکنولوژی مسئله‌ای خنثی است. نحوه استفاده از آن است که آن را خوب یا بد می‌سازد.

همچنین استفاده از تلفن یا چت آنلاین برای ارتباط با دیگران بد نیست. در این مقاله هدف محکوم کردن این فعالیت‌ها نبوده است، هدف این بوده که خطرات احتمالی آنها را چه برای شما و چه برای جامعه به طور کل گوشزد کنیم.

استفاده از این راه‌های ارتباطی مجازی به تعادل خوب و بی‌اشکال است. اما اگر از تکنولوژی بعنوان وسیله‌ای برای نادیده گرفتن احساسات استفاده شود و این نوع ارتباطات شکل اصلی ارتباطات شما را شکل دهد، سلامت ذهنی و جسمی و همچنین زندگی اجتماعی شما تحت‌تاثیر قرار خواهد گرفت.

پس تازماینکه بیشتر ساعات روز را صرف ارتباط با مردم در زندگی واقعی کنید، خطر اینکه نتوانید ارتباطات معنادار و بادوام داشته باشید ناچیز خواهد شد. اما اگر همه وقتتان صرف ارتباطات مجازی شود، باید مراقب آینده‌ای که در انتظارتان است باشید.

چرا؟ چون مهارت‌های لازم برای موفقیت در ارتباط با دیگران را نخواهید داشت. یک نمونه کلیشه‌ای برای نشان دادن این را می‌توان در معتادان به اینترنت مشاهده کرد که هیچوقت نمی‌توانند برای خود دوست‌ دختر یا چند دوست کنار خود داشته باشند.

آنچه واقعاً نگران‌کننده است بالا رفتن تعداد کسانی است که ترجیح می‌دهند وقت خود را در اینترنت سپری کنند و درواقع اینترنتی زندگی کنند تا اینکه در دنیای واقعی ارتباط برقرار کنند. اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، به نقطه‌ای در اجتماع می‌رسیم که ارتباطات رودررو چیزی مربوط به گذشته به شمار خواهد رفت.

اگر افراد با هم ارتباط برقرار نکنند، تعداد افراد کمتری با هم ملاقات کرده، عاشق شده، ازدواج کرده و بچه‌دار می‌شوند. در آخر این می‌تواند به کاهش رشد جمعیت کره زمین منجر شود. بااینکه در زمان حال این مسئله منحصر به کشورهای پیشرفته و توسعه‌یافته است که می‌توانند به میزان کافی از تکنولوژی در اختیار مردمان خود قرار دهند، هرچه این تکنولوژِی‌ها پیشرفته‌تر شوند، جذب آن بیشتر خواهد شد.

برخورد با تنهایی

از راهکارهای زیر برای کمک به درک و واکنش درست به تنهایی خود استفاده کنید.

1. احساستان را تشخیص دهید.
تنهایی در نتیجه نداشتن رابطه معنادار در زندگی ایجاد می‌شود. شما ممکن است بخاطر نداشتن دوستان زیاد و یا بخاطر نداشتن رابطه عاشقانه احساس تنهایی کنید.

2. معنای تنهایی را به خاطر آورید.
تنهایی به شما می‌گوید باید کسی را پیدا کنید که برایتان مهم باشد و برایش مهم باشید.

3. تصمیم بگیرید چرا احساس تنهایی می‌کنید.
چرا دوست یا شریک زندگی ندارید؟ آیا نمی‌توانید بخاطر اینکه بیشتر زمان خود را صرف اینترنت یا تلویزیون می‌کنید، با کسی ارتباط برقرار کنید؟ آیا این فعالیت‌ها باعث می‌شود نتوانید با افراد جدید آشنا شوید و دوستیابی کنید؟

4. چیزی برای تغییر احساستان پیدا کنید.
اگر می‌خواهید دوستان جدید پیدا کنید، باید برای آن تلاش کنید. این یعنی تا جاییکه می‌توانید با افراد جدید آشنا شوید و از طریق فعالیت‌هایی که به اتفاق هم انجام می‌دهید، روابط نزدیک با آنها برقرار کنید. به طور کلی، هر چه زمان کمتری با مردم رابطه داشته باشید، تنهاتر خواهید بود.

خلاصه

تنهایی محصول متداولی از تکیه بیش از حد بر تکنولوژی است که خود بعنوان مسکنی برای درمان مشکلی که ایجاد کرده است استفاده می‌شود.

هرچه زمان بیشتری را صرف ایجاد روابط مجازی کنید، یا سعی کنید از طریق این سرگرمی‌ها به تنهایی خود کمتر فکر کنید، ایجاد روابط معنادار و بادوام برای شما در دنیای واقعی سخت‌تر خواهد شد.

این ناتوانی در ایجاد رابطه بعدها موجب احساس تنهایی، سرخوردگی، اعتیاد به آن راه‌های منحرف کردن حواس، و در آخر افسردگی می‌شود.

 نوشته شده توسط محمد قاری در پنج شنبه 90/11/20 و ساعت 10:18 صبح | نظرات دیگران()

ملی کردن صنعت اینترنت؟


مقاله زیر رو حدودا یک ماه پیش همزمان با اختلالات اینترنت کشور نوشتم که با توصیه هایی انتشار ندادم حالا امیدوارم برداشت اشتباهی از متن نشود! قاعدتا پس از قرائت میبایست برای خیلی از سوالهای ذهنیتون پیرامون عبارتی به نام اینترنت ملی پاسخی پیدا کرده باشید. البته سعی خواهم کرد در صورتیکه در پایین مطلب سوالی ارسال کنید در حد توان پاسخگو باشم.

پرونده ای در بررسی ملی کردن صنعت اینترنت

با همزمانی بروز اختلالات و کندی سرعت در لایه دسترسی به شبکه جهانی اینترنت و بروز شایعات و ابراز نگرانی ها پیرامون ارتباط آن با راه اندازی فاز نخست پروژه ای تحت عنوان اینترنت ملی، این مقوله تبدیل به یکی از بحث برانگیزترین موضوعات در روزهای اخیر شده است. با توجه به اظهارنظرهای منتشر شده – و بعضا تکذیب شده پس از انتشار – از نهادها و منابع رسانه ای رسمی و غیر رسمی لزوم یک نگاه صحیح به این تعاریف بیش از پیش احساس می شود. در ادامه سعی بر آن است تا به صورتی اجمالی به بررسی این پروژه بپردازیم امید آنکه بتوان در خلال مطلب به پرسشهای مخاطبان پیرامون این موضوع نیز پاسخی جامع ارائه داد تا در نهایت موجب منطقی شدن سطح نگرانی ها و افزایش سطح آگاهی جامعه شود.

اینترنت ملی چیست؟ و اصلا اینترنت ملی یا شبکه ملی اطلاعات؟

با نگاهی به برنامه پنجم توسعه و ذیل ماده 46 ام آن میتوان دریافت که بحث اصلی بر سر شبکه ایست با نام “شبکه ملی اطلاعات” که طبق متن برنامه پنجم عبارت است از:

“شبکه‌ای مبتنی بر قـرارداد اینترنت(IP) به ‌همراه سوئیچها و مسیریابها و مراکز داده‌ای به صورتی که درخواستهای دسترسی داخلی و أخذ اطلاعاتی که در مراکز داده داخلی نگهداری می‌شوند به هیچ‌وجه از طریق خارج کشور مسیریابی نشود و امکان ایجاد شبکه‌های اینترانت و خصوصی و امن داخلی در آن فراهم شود”

اما این عبدالمجید ریاضی معاونت خبرساز سابق فناوری اطلاعات وزارت ارتباطات بود که نخستین بار واژه شبکه ملی اینترنت را مطرح و در تعریف و توجیهش در مصاحبه ای بیان کرد:

” اینترنت در دنیا به یک کلمه خاص تبدیل شده است و از هر‌کس هم بپرسید، می‌گوید اینترنت شبکه‌ای است که کامپیوترهای دنیا را به هم متصل می‌‌کند. اما از نظر من که کارم را به صورت تخصصی دنبال می‌کنم، اینترنت تعریف دیگری دارد. اگر بشود شبکه‌ای درست کرد که ویژگی‌های اینترنت راداشته باشد در سطح محدود توزیع شده و در نهایت قابلیت اتصال به شبکه جهانی را هم داشته باشد، برای من اهمیت دارد. حالا شما هر اسمی که می‌‌خواهی روی آن بگذار. ما اسم آن را می‌گذاریم “اینترنت ملی“

فارغ از متن برنامه پنجم و تعابیر و تعاریف رسانه ای با توجه به اظهار نظرهای مسئولین امر و بخشنامه های وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات به شرکتهای خصوصی و نمونه های مشابه در دنیا، می توان از مناظر مختلفی چون زیرساختی و ارتباطی، اقتصادی، سیاسی و در نهایت امنیتی این مقوله را بررسی کرد. که در ادامه در قالب پاسخ به چند سوال متداول به بررسی موضوع با همان عنوان مصطلح اینترنت ملی خواهیم پرداخت.

متولی اینترنت کشور کیست؟ متولی اینترنت ملی چه کسی خواهد بود؟

حقیقت آن است که در حال حاضر سازمانهایی نظیر شورای‌عالی فناوری اطلاعات، شورای‌عالی انفورماتیک، مرکز توسعه فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال وزارت ارشاد، شورای‌عالی اطلاع‌رسانی، وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، معاونت علمی و فناوری ریاست‌جمهوری، پژوهشگاه دانش‌های بنیادی، شورای‌عالی انقلاب فرهنگی، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی ، سازمان نظام صنفی رایانه‌ای کشور و … هر کدام خود را از مناظر مختلف محتوایی، نظارتی و یا ارتباطی، متولی کل یا بخشی از اینترنت کشور می دانند و به قولی در حال حاضر اینترنت کشور نه از نبود متولی، بلکه از وفور متولی رنج می برد! اما در این میان از منظر زیرساختی و ارتباطی از همه بیشتر نقش شرکت ارتباطات زیرساخت (به نمایندگی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات) از سویی و پژوهشگاه دانشهای بنیادین (به نمایندگی از وزارت علوم، تحقیقات و فنآوری) از سویی دیگر پررنگ تر خواهد بود.

در موضوع اینترنت ملی، دکتر شهشهانی، قائم مقام وقت پژوهشگاه دانشهای بنیادی که در کنار ریاست نمادین آن (محمدجواد لاریجانی) از آورندگان اینترنت به کشور به شمار می رود در اردیبهشت ماه 85 در گفتگویی با روزنامه شرق تفکر راه اندازی اینترنت ملی را در نتیجه دعوا بر سر تولیت اینترنت کشور می داند و بیان می کند:

” مرکز ما از سال‌ها قبل این طرح را دنبال می کرد چرا که اعتقاد داشتیم که با افزایش روز افزون کاربران اینترنتی ما باید یک نقطه تماس داخلی داشته باشیم. ولی گاهی به نظر می آید بعضی کسانی که در پروژه اینترنت ملی شریک هستند با چنین تفکری جلو نیامده‌اند و تفکر بر سر تولیت است به جای اینکه مطرح شود که اگر ما نقطه تماس داخلی داشته باشیم این کار به نفع مصرف کننده داخلی است. به همین علت من فکر می‌کنم باید سعی کنیم این تمایل به انحصار و تولیت را کنار بگذاریم و به سوی منافع استفاده کننده گام برداریم. “

به هر حال پس از همه دعواها بر سر متولی گری اینترنت ملی، مجلس هشتم در برنامه پنجم توسعه، مشخصاً وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات را مکلف به ایجاد و توسعه شبکه ملی اطلاعات می نماید که امروز میتوان آن را متولی اصلی راه اندازی اینترنت ملی در کشور دانست.

آیا قرار است ارتباط ایران با شبکه جهانی اینترنت قطع شود؟
این سوالیست که بیش از همه موجبات نگرانی مشترکین فعلی اینترنت را فراهم آورده و قطع ارتباط ایران با شبکه جهانی اینترنت همیشه از بحث برانگیزترین موضوعات در مقوله اینترنت ملی بوده است.
در پاسخی صریح به این سوال می توان گفت در حال حاضر خیر! کما اینکه در ذیل همان ماده 46 برنامه پنجم توسعه وزارت ارتباطات در کنار راه اندازی شبکه ملی اطلاعات مکلف به افزایش ضریب دسترسی خانوارها به اینترنت و نیز متعاقب آن افزایش پهنای باند اینترنت بین الملل شده است بدین صورت که در برنامه پنجم وزارت ارتباطات مکلف است:

“امکان دسترسی پرسرعت مبتنی بر توافقنامه سطح خدمات را به صورتی فراهم نماید که تا پایان سال دوم کلیه دستگاههای اجرائی و واحدهای تابعه و وابسته و تا پایان برنامه، شصت درصد (60%) خانوارها و کلیه کسب و کارها بتوانند به شبکه ملی اطلاعات و اینترنت متصل شوند. میزان پهنای باند اینترنت بین‎الملل و شاخص آمادگی الکترونیک و شاخص توسعه دولت الکترونیک باید به گونه‎ای طراحی شود که سرانه پهنای باند و سایر شاخصهای ارتباطات و فناوری اطلاعات در پایان برنامه در رتبه دوم منطقه قرار گیرد.”

آنچنانکه در بخشنامه های مختلف صادر شده توسط وزارت ارتباطات به توزیع کنندگان اینترنت کشور و همچنین سخنان مسئولان مطلع وزارت ارتباطات مشهود است قرار بر این نیست که ارتباط ایران با شبکه جهانی اینترنت قطع شود. اما لازم به ذکر است یکی از اهداف طرح اینترنت ملی در فازهای ابتدایی پروژه فراهم آوردن امکانیست که در صورت قطعی احتمالی ارتباط ایران با شبکه جهانی اینترنت – چه از سمت نهادهای مربوطه داخلی، چه بر اثر حوادث غیر مترقبه بر بسترهای ارتباطی با شبکه جهانی و چه بر اثر تحریمهای خارجی – دسترسی به شبکه داخلی اطلاعاتی کشور یا همان شبکه ملی اطلاعات به صورت کامل برقرار باشد. امکانی که تا به حال وجود نداشته و در مسایلی نظیر قطعی فیبر نوری جاسک-فجیره دسترسی به سایتهای داخلی و حتی دولتی با اختلال مواجه می شده اند.

آیا اینترنت ملی از نظر فنی نسخه مشابهی در دنیا دارد؟
در پاسخ به این سوال باید گفت مشابه های بسیاری در دنیا موجود است. البته با کاربردها وتفاوتهای ساختاری متفاوت. برای مثال NBN یا شبکه باند وسیع در استرالیا و طرح پهنای باند ملی ایالات متحده امریکا در مقیاسهایی وسیع، شبکه Kwangmyong در کره شمالی و internet II در آمریکا و میان برخی مراکز پژوهشی در مقیاسهایی محدودتر. که در کره شمالی به موازات شبکه اینترنت و به صورت مستقل از آن و با هدف محدودیت ارتباطات خارجی کاربران و تأمین نیازهای ارتباطی داخلی راه اندازی شده و در استرالیا و ایالات متحده در جهت تقویت دسترسی کاربران به منابع اطلاعاتی شبکه جهانی اینترنت با سرعت بیشتر و کیفیت بالاتر.

نکته ای که در بررسی شبکه هایی چون NBN استرالیا و طرح پهن باند ملی ایالات متحده حائز اهمیت است مقیاس زمان بندی و هزینه های بالای اجرای پروژه است که برای مثال در پروژه NBN که صرفا به بهبود زیرساختهای ارتباطی می پردازد بالغ بر 35?9 بیلیون دلار ( بیش از پنجاه هزار میلیارد تومان ) بوده و پیش بینی شده است در پایان سال 2021 بتواند در حدود 93 درصد از جمعیت 20 میلیون نفری استرالیا را تحت پوشش قرار دهد.

در ادامه خالی از لطف نیست دانستن این مطلب که در ابتدای ورود اینترنت به کشور نیز بحثی مشابه اینترنت ملی میان پژوهشگاه دانشهای بنیادین(فیزیک نظری) و مسئولان مخابرات مطرح بوده است تا آنجا که دکتر شهشهانی جانشین ریاست وقت پژوهشگاه در مصاحبه ای درباره ورود اینترنت به ایران در سال 1368 با بیان اینکه مسئولان مخابرات از همان ابتدا مخالف ورود اینترنت به ایران بودند اشاره می کند:

از همان ابتدا در مخابرات ایران کسانی بودند که اعتقادی به اینترنت نداشتند. آنها فکر می‌کردند اینترنت یک مد روز است و زود فراموش می‌شود. آنها کوشش می‌کردند شبکه ای محدود‌تر به نام X25 را راه‌اندازی کنند و می‌گفتند هر نوع فعالیت شبکه‌ای، باید تحت همین شبکه انجام شود.

انتظارات طراحان اینترنت ملی از این طرح چیست؟
در یک نگاه کلی، هدف یا به تعبیری صحیح تر رویای طراحان اینترنت ملی را میتوان اینگونه تشریح کرد که شبکه ای یکپارچه یا به قول مهندس عبدالمجید ریاضی یک ابر شبکه! شامل دیتا سنتر های عظیم در داخل کشور ایجاد نمایند و کلیه سایتهای ایرانی میزبانی وبسایتهای خود را به آن دیتاسنترها بسپارند و در نهایت کاربران بتوانند با سرعت بیشتر و بدون پرداخت هزینه پهنای باند خارجی و با امنیت و نظارت بهتر به سایتهای ایرانی متصل شوند.

اما این رویا را با توجه به نوع طراحان آن میتوان از دو منظر امنیتی و ارتباطی تفسیر کرد و در نهایت قضاوت کرد که آیا اصلا این رویا دست یافتنیست یا خیر!

انتظاری که سازمانهای تأمین کننده امنیت کشور از عملیاتی شدن پروژه اینترنت ملی دارند را می توان اینگونه بیان کرد که با تحقق اینترنت ملی، هر ایرانی در هنگام اتصال به شبکه، علاوه بر شناسه اینترنتی خود دارای یک شناسه اینترانتی منحصر به فرد نیز می شود و تمامی اطلاعات صاحب آن شناسه برای مسئولان امنیتی به سهولت قابل دسترس خواهد بود تا در پیگیری جرائم اینترنتی و امنیتی با موانعی نظیر عدم همکاری شرکتهای توزیع کننده در اعلام اطلاعات شخص خاطی روبرو نباشند. و از روی دیگر در صورت قطع ارتباط ایران با شبکه جهانی اینترنت به هر دلیل ( قواعد داخلی و یا تحریم خارجی ) ارتباطات داخلی کشور با مشکل مواجه نشود. و نیز به دنبال میزبانی سایتهای ایرانی در داخل کشور نظارت و کنترل محتوای وبسایتها به سهولت امکان پذیر باشد.

از سویی ، هدف، یا به قولی همان رویایی که برنامه پنجم توسعه به موجب آن وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات را ملزم به اجرای این طرح کرده می توان یکپارچه سازی و توانمندسازی شبکه داخلی، میزبانی سایتهای ایرانی در داخل کشور ، بالا بردن سرعت اتصال کاربران به وب سایتهای داخلی و در نهایت کاهش هزینه های مصرف پهنای باند اینترنت و بالا بردن امنیت شبکه داخلی کشور دانست.

مشکلات و موانع فراروی پروژه اینترنت ملی چیست؟
در هر قدم از مسیر اختراع اینترنت ملی میتوان به چندین مانع و مشکل تئوریک و عملیاتی اشاره کرد که بعضا به دلیل شرایط فعلی کشور گذر از برخی از آنها به اصطلاح، حتی روی کاغذ نیز غیرممکن بوده، یا دهها سال به طول می انجامد که در ادامه به برخی از آنها اشاره میکنیم.

یکی عدم وجود دیتا سنتر عظیم داخلی جهت میزبانی تمامی وبسایتهای ایرانی ، که به دلیل هزینه های بالا و محدودیت منابع از یک سو و شرایط تحریمی در جهت خرید سرورهای مورد نیاز و نبود تخصص کافی نسبت به ایجاد و تأمین امنیت عمومی آن عملا راه اندازی آن دور از ذهن است. مگر به صورتی محدود مانند مراکز داده خصوصی و دولتی موجود در کشور نظیر مرکز تحقیقات مخابرات ایران، پارس آنلاین و … و نکته جالب اینکه به دلیل همین محدودیت، در حال حاضر حتی سایت برخی بانکها نظیر بانک پارسیان و برخی خبرگزاری های دولتی نیز بر روی سرور های خارجی هاست شده اند.

دیگری عدم وجود دی ان اس سرور یا به عبارتی صحیح تر روت سرور مناسب جهت راهنمایی مرورگرها در شبکه ملی اطلاعات به سمت سرورهای مقصد، در اینجا لازم است به ذکر توضیحاتی پیرامون نحوه ارتباط کاربران با شبکه جهانی اینترنت و یا به عبارتی ساده تر نحوه نمایش یک وب سایت برای بازدیدکننده بپردازیم. به بیانی ساده هر کامپیوتر در هنگام اتصال به هر شبکه ای دارای یک شناسه بر طبق قواعد آن شبکه است. هنگام اتصال به شبکه جهانی اینترنت این آدرس ترکیبی از اعداد شبیه به 72?123?123?45 است که موقعیت کاربر را در اتصال شبکه جهانی مشخص میکند و اصطلاحا به آن شناسهIP گویند. وقتی شما در مرورگر خود یک آدرس اینترنتی را وارد می کنید مرورگر شما یک درخواست به نزدیکترین دی ان اس سرور (dns server) فرستاده و از آن شناس? IP متناظر با آن آدرس اینترنتی را پرسش میکند. در نهایت آن دی ان اس سرور با اتصالش با سایر دی ان اس سرور ها و با مدیریت روت سرورها آن شناسه را یافته و به مرورگر شما اعلام کرده و سپس مرورگر شما با آن شناسه به سرور مورد نظر متصل شده و وبسایت را برای شما به نمایش می گذارد.


در دنیا 13 روت سرور (root server) موجود است که 9 تای آن در ایالات متحده است که برای مثال ICANN یکی از معروف ترین آنهاست که در واقع پایگاه اطلاعاتی اصلی آدرس های عمومی ثبت شده در شبکه جهانی اینترنت بوده و سایر دی ان اس سرورها یا به اصطلاح Mirror ها از آنها تغذیه اطلاعاتی می شوند. یکی از ابهاماتی که تا کنون مسئولان وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات به آن پاسخ روشنی نداده اند جایگزین مناسب برای این روت سرورهاست. زیرا که به دلیل شرایط تحریمی ایران، اخذ مجوز و دسترسی احداث حتی یک Mirror در داخل کشور نیز دور از ذهن است. عبدالمجید ریاضی در پاسخ به این ابهام می گوید: “شما یا ارتباط با شبکه جهانی دارید یا ندارید اگر دارید که به راحتی می‌توانید متصل شوید به‌همین ROOT SERVER ها، اما اگر نداشته باشید هزاران آدرس که در خارج از کشور هاست شده‌اند به چه درد ما می‌خورد در حالی که ما می‌توانیم هزاران آدرس را که روی IDC های کشور، هاست شده‌اند را روی سرور بگذاریم، نمی‌‌توانیم؟” که حال با این تفسیر باید بررسی کرد آیا از لحاظ فنی توانایی راه اندازی روت سرور حتی در سطح دامنه وبسایتهای هاست شده در دیتاسنتر های داخل کشور وجود دارد یا خیر!

اخیرا وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات با بخشنامه طرح جداسازی اینترنت از اینترانت که به شرکتهای توزیع کننده اینترنت در کشور ابلاغ شد اینگونه پاسخ به این ابهام را به آینده موکول کرده است که : مراکز ارایه‌دهنده خدمات میزبانی داخلی باید نام دامنه‌های سایت‌های میزبانی‌شده به آدرس‌های عددی خصوصی اینترنتی متناظر با آنها را صرفا از طریق سرورهای DNS که در آینده توسط سازمان فناوری اطلاعات ایران اعلام خواهد شد، تبدیل کنند.

مانع دیگر را میتوان اینگونه بیان کرد که بنابر شواهد قرار است در طرح اینترنت ملی به هر کاربر دو آدرس IP یکی برای اتصال به شبکه جهانی اینترنت و دیگری برای اتصال به شبکه کشوری اینترانت اختصاص داده ‌شود. که آدرس آی‌پی معتبر (IP Valid) برای اینترنت و آدرس آی‌پی نامعتبر (IP Invalid) برای اینترانت کشوری استفاده می‌شود و پیرو این مهم تمامی توزیع کنندگان اینترنت می باید تغییرات عمده‌ای در سیستم‌های صورتحساب‌گیری accounting، billing و دیگر نرم‌افزارهای ارتباط با مشتری خود اعمال کنند که مستلزم صرف هزینه‌های زیاد و زمان کافی است چرا که با اختصاص دو آی‌پی به هر کاربر باید تمامی ظرفیت‌های موجود تا دو برابر افزایش یابند.

در عین حال با اصرار مسئولان وزارت ارتباطات بر اعمال تنظیمات در لایه دسترسی و نه در هسته اصلی و دیتا سنترها، تمامی مودم‌های سمت مشترکان( بیش از دو میلیون مودم موجود ) نیز باید تعویض شوند که هزینه جدیدی به کاربر تحمیل می‌کند و در مورد پیوست‌های امنیتی پروانه‌ها هم بدین صورت خواهد بود که ضمن پیچیدگی باعث صرف هزینه‌های دو برابری خواهد شد و مضافا در مواردی مانند اتصال تلفنهای همراه به اینترنت حتی پیاده سازی این موضوع در لایه دسترسی از لحاظ تئوریک هم محل ابهام است . و این موضوع در حال حاضر قویا موجب اختلاف میان شرکتهای توزیع کننده اینترنت و وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات است به صورتی که “شانه ساززاده” از اعضای هیات مدیره سازمان نظام صنفی رایانه‌ای کشور می گوید: “به وزارت ارتباطات و فنآوری اطلاعات پیشنهاد داده‌ایم این تغییرات در دیتاسنترهای شرکت‌های تامین‌کننده پهنای باند صورت گیرد اما آنها به دنبال این هستند تا این طرح بر روی مودم مشترکان اجرا شود. ” و بنابر این تفسیر رسیدن به اهداف برقراری اینترنت ملی در آینده ای نزدیک غیر ممکن به نظر می رسد.

یکی دیگر از موانع بر سر راه پروژه اینترنت ملی سرویس جستجوگر ملی و ایمیل ملی است. جستجوگری که بتواند تمامی وب سایتهای هاست شده در داخل کشور را مانیتور کرده و جوابگوی نیازهای کاربران در جستجوی اطلاعات خاص بر روی این سایتها گردد و از طرفی دیگر یک سرویس دهنده ایمیل داخلی که در صورت قطعی ارتباط ایران با شبکه جهانی نیز قابل دسترسی باشد. در سالهای اخیر طرح های مختلفی بر طریقه اجرای این دو سرویس، توسط وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات مورد بررسی و بعضاً اجرا قرار گرفته که در نتیجه تمامی آن تلاشهای نافرجام، عدم امکان عملیاتی راه اندازی این سرویس ها به صورت متمرکز در داخل کشور بیش از پیش نمایان شده است. فلذا سازمان فناوری اطلاعات ایران در فراخوانی تحت عنوان مشارکت درفجر(فراهم‌سازی جویشگر رایانه‌ای) و فخر(فراهم‌سازی خدمات رایانامه‌ای) از کلیه شرکتهای فعال در حوزه فناوری اطلاعات دعوت به همکاری نمود تا شاید بتوان با بهره گیری از ظرفیت و تخصص شرکتهای خصوصی این سرویسها را راه اندازی نمود. حال آنکه در نگاهی کلی در شرایطی که تأمین امنیت اطلاعات خصوصی کاربران نظیر اطلاعات حسابهای بانکی و … توسط مسئولین وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات نیز مورد تردید است اطمینان به شرکتهای خصوصی در جهت تأمین امنیت قطعا ابهام بزرگی را در جهت استفاده از اینگونه سرویس ها برای کاربران فراهم میکند تا جایی که حتی در صورت عملیاتی شدن نمیتوان اقبال عمومی و بهره گیری کاربران از این سرویس ها را انتظار داشت.

و در نهایت، اینترنت ملی، رویا یا واقعیت؟
حقیقت آن است که در جمع بندی های فنی کارشناسان و صاحب نظران حوزه فناوری اطلاعات، با در نظر گرفتن حجم عظیم شبکه اتصال کشور و تحریم ها و محدودیت منابع موجود و علی الخصوص قحطی مدیریتی توانمند در رأس هرم فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور، پروژه ای تحت عنوان اینترنت ملی یا همان شبکه ملی اطلاعات، بیشتر شبیه یک راه تزئینی و مسیر بدون مقصد است تا یک پروژه دست یافتنی در آینده ای نزدیک! زیرا که طراحان اولیه آن -که عمدتا افراد با سابقه مخابراتی بوده اند- متأسفانه با توجه به اظهار نظرهایشان هنوز نتوانسته اند به تفاوتهای موجود میان یک شبکه مخابراتی شبیه تلفن ثابت و یک شبکه ارتباطی شبیه شبکه دسترسی به اینترنت، به درستی پی ببرند کما اینکه قائم مقام پیشین وزیر ارتباطات در مصاحبه ای در تفسیر پروژه اینترنت ملی می گوید:

” فرض کنید ما یک شبکه تلفن داخلی داریم. اگر شما در یک نقطه از تهران قصد داشته باشید به دوست خود زنگ بزنید به طور قطع از طریق همان مرکز تلفن، خود ارتباط شما برقرار خواهد شد و «ترانک»‌هایی که بین این مرکز تلفن و مرکز دیگر است، اشغال نخواهد شد. اما اگر از منطقه‌ای به منطقه‌ای دیگر، خط تماس شما برقرار شود، به طور قطع خط ارتباط شما از یک «ترانک» به یک «ترانک» دیگر متصل خواهد شد و به این دلیل که تعداد ترانک‌ها محدود است، کمبود به وجود می‌آید. همین‌طور شما در نظر بگیرید برای ارتباطات بین استانی و میان‌شهری که از همین قاعده پیروی می‌کند. حالا اگر زمانی خط تلفن شما مربوط به ترکیه باشد و خط تلفن من مربوط به پاکستان، در این صورت هر زمان که من قصد داشته باشم به شما تلفن بزنم، خط ارتباط من از طریق پاکستان به ترکیه متصل خواهد شد.”

به هرحال در میان رویا بودن یا واقعیت بودن پروژه اینترنت ملی بهتر است قضاوت را به گذشت زمان سپرد اما در این میان و با توجه به وضعیت موجود می توان به واقعیت دیگری دست یافت که به دلیل منابع میلیاردی این پروژه از محل بودجه کشوری، این پروژه مورد وثوق وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات قرار گرفته است و هر از چندگاهی از جهت گزارش عملکرد و پیشرفت پروژه، یک فاز آزمایشی! از این پروژه افتتاح می شود. کما اینکه سال گذشته در سوم بهمن ماه مترواترنت قم افتتاح شد و با گذشت یک سال از راه اندازی آن هنوز عملکرد آن در هاله ای از ابهام است! و امسال نیز به همین منوال قرار است با تغییرات آزمون و خطایی در شبکه داخلی کشور که به موجب آن چند روزیست اختلالات وسیعی در ارتباط کاربران با شبکه جهانی اینترنت مشاهده می شود در دهه مبارک فجر فازی دیگر از آن افتتاح گردد!

علیرضا عاشوری

منابع:

نقل قول ها از دکتر شهشهانی

http://www.khabaronline.ir/news-7296.aspx

http://www.itna.ir/vdcfmjdx.w6djtagiiw.html

نقل قول ها از عبدالمجید ریاضی

http://www.ictna.ir/report/archives/004150.html

نقل قول از شانه ساز زاده

http://itna.ir/vdcauinu.49nw615kk4.html

مترواترنت قم

http://www.asreertebat.com/1390/7/2/AsreErtebat_weekly/424/Page/3/?NewsID=19877

متن کامل برنامه پنجم توسعه

http://ictb.ir/index.php/1389-12-02-12-27-38

بخشنامه وزارت ارتباطات

http://itna.ir/vdcaienu.49nww15kk4.html

 نوشته شده توسط محمد قاری در دوشنبه 90/11/17 و ساعت 11:59 صبح | نظرات دیگران()

پرشین کال .نت : امروزه استفاده از گدجت ها و وسایل الکترونیکی بسیار زیاد شده و روز به روز هم تعداد آن ها در حال افزایش می باشد خیلی از این وسایل مانند تلفن های همراه ، تبلت ها ، لپ تاپ ها و … از باتری استفاده می کنند یک اشتباه بسیار رایج در میان کاربران این دستگاه ها این است که هنگامی که کاربران ، این وسایل را به شارژر متصل می کنند آن را  به حال خود رها می کنند و حتی زمانی که دستگاه شارژ اش کامل شده هنوز به برق متصل می ماند در این مدت زمان که شارژ دستگاه کامل شده انرژی برق هدر می رود و این موضوع مشکل بزرگی هم از لحاظ کمبود برق و هم از لحاظ هزینه ی ماهانه ی برق ایجاد می کند اما گروهی تشکیل شده از 5 طراح به تازگی طرحی را برای پریز های برق ارایه کرده اند که می تواند راه حلی مناسب برای این مشکل باشد .

 این طرح که PumPing Tap نام دارد ظاهری شبیه به پریز های معمولی برق دارد با این تفاوت که در قسمت میانی آن یک اهرم و دور آن چراغ هایی رنگی وجود دارد وقتی عملیات شارژ دستگاه به پایان می رسد رنگ چراغ های دور پریز قرمز می شود و بعد از 10 دقیقه کابل برق توسط اهرم به بیرون پرتاب می شود با این روش دیگر برق هدر نمی رود و دستگاه هم به طور کامل شارژ می شود .

اما این طرح مشکلاتی نیز دارد از جمله این که ممکن است در زیر محلی که پریز قرار دارد دستگاهی مانند یک تلفن هوشمند وجود داشته باشد و موجب خرابی آن شود و یا همین عمل پرتاب کابل موجب خرابی کابل در طی دفعات متعدد انجام این کار شود شاید بهتر بود در این پریز یک قطع کن قرار می گرفت که در زمان پایان عملیات شارژ انتقال برق به کابل را قطع کند .

 نوشته شده توسط محمد قاری در شنبه 90/10/10 و ساعت 8:6 عصر | نظرات دیگران()

یکی از خاصیت های خوب فلش مموری ها که حتی با آمدن هارد دیسک های اکسترنال چندترابایتی باعث شده تا همچنین فلش ها یکی از لوازم ضروری در جیب ما به حساب بیاید اندازه بسیار کوچک تر،

وزن کمتر و همچنین مقاومت بیشتر نسبت به هارد دیسک هاست. شاید یکی از ملاک های انتخاب فلش مموری خوب پشتیبانی از فناوری USB 3.0 برای انتقال با سرعت بیشتر باشد اما یکی دیگر از ملاک ها

هم بدون شک اندازه کوچک و وزن کم است. امروز می خواهیم کوچک ترین فلش مموری جهان را برای شما معرفی کنیم که به تازگی توسط شرکت نه چندان معروف Deonet معرفی شده است.


با ابعاد 19.5 * 14.5 * 2.9 میلی متر این فلش مموری آنقدر کوچک است که اگر آن را به دسته کلید خود متصل نکنید به احتمال زیاد آن را گم خواهید کرد. این فلش مموری در سه ظرفیت متفاوت 4، 8 و 16 گیگابایتی

تولید شده و در ماه اول سال جدید 2012 میلادی به بازار عرضه خواهد شد. این فلش مموری از یک چیپ Micro UDP استفاده می کند که UDP مخفف عبارت USB Disk in Package است در روند ساخت این فلش مموری

تمامی قطعات IC، کنترل کننده و زیرلایه ها در یک پکیج بسیار کوچک به شکل عکس بالا جای خواهند گرفت.

به ادعای سازنده وقت این فلش مموری را در درگاه USB سیستم خود قرار می دهید تقریباً هیچ قسمتی از آن خارج از سیستم قرار نمی گیرد و به این ترتیب می توانید در لپ تاپ ها بدون اینکه فلش مموری را بیرون بیاورید

سیستم را حمل کنید و این قابلیت برای استفاده از فلش مموری برای افزایش سرعت سیستم بسیار مفید خواهد بود. هنوز اطلاعاتی در مورد قیمت این فلش مموری در دست نیست.

منبع: prnewswire

 نوشته شده توسط محمد قاری در جمعه 90/10/2 و ساعت 7:8 عصر | نظرات دیگران()